Ποίημα της απόφοιτης μαθήτριας του σχολείου μας με θέμα γειτονιά : Σκλαβενίτη Μαρία

Υπάρχει αλήθεια κάποιος άνθρωπος που να μην συγκινείται

στο άκουσμα της λέξης "γειτονιά";

Γιατί, η γειτονιά δεν είναι απλώς ένα σύνολο από σπίτια

τα οποία βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο.

Γειτονιά σημαίνει, όνειρο, χρώμα, αρχιτεκτονική, πάθος,

αντίθεση, συναίσθημα, μυρωδιά, άνθρωποι...

Μέσα στη λέξη " γειτονιά" αντικρίζεις χαρά, λύπη, μελαγχολία,

τρέλα, χαμόγελο, θαλπωρή, πίκρα, συγκίνηση, νοσταλγία.

 Περπατάς μέσα σε αυτή κι ένας απέραντος μικρόκοσμος

ξετυλίγεται μπροστά σου.

Βλέπεις τον ήλιο να λούζει τα πλακόστρωτα σοκάκια,

αισθάνεσαι τον χρόνο να ξαποσταίνει πάνω στα κλαδιά των δέντρων.

Κάποια λόγια γραμμένα στον τοίχο κοιτάζουν βουβά,

ενώ ένα παιδικό γέλιο σπάει τη σιωπή.

Πιο πέρα, μανταλωμένες πόρτες και παράθυρα δείχνουν

όσα πέρασαν κι όσα δεν θα ξαναρθούν,

ανθρώπους που έφυγαν και όνειρα που γλίστρησαν από τις γρίλιες...

Αντικείμενα και οχήματα έχουν στηθεί ακίνητα

σαν να χαιρετούν με σεβασμό την αιωνιότητα.

Έρημα ή και γεμάτα ζωή μπαλκόνια,

γλάστρες με λουλούδια πολύχρωμα

που σε κάνουν να χαμογελάς αισιόδοξα,

αυλές κρυμμένες πίσω από κάγκελα.

Γειτονιά είναι τα τραγούδια

που μουρμούρισες κάποιο βράδυ στον δρόμο προς το σπίτι,

είναι η μυρωδιά του φαγητού που κατακλύζει τις γωνιές

και η άλλη, αυτή των φρεσκοπλυμένων ρούχων.

Είναι η εικόνα των παιδιών που παίζουν,

η εικόνα της γιαγιάς που απλώνει βιαστικά τα ρούχα

πάνω στα σχοινιά του χρόνου.

Η γειτονιά είναι ένα μικρό όνειρο κι ένα τεράστιο σπίτι συνάμα,

κάτω από τον ίδιο ουρανό.

Είναι αραχνοΰφαντη εικόνα στα μάτια ενός ηλικιωμένου,

ένα παιχνίδι στην ψυχή ενός παιδιού.

Είναι ένα συνονθύλευμα αισθήσεων και ένα μαγικό δίχτυ

που σε φυλακίζει γλυκά μέσα του..

Μαρία Σκλαβενίτη